De Blauwe Donau is veruit het bekendste werk van Strauss. Al vanaf de eerste noten droom je walsend weg in een Weens landschap van de negentiende eeuw. Romantisch. En zo voelde Strauss zich ook bij het nummer, want het was veruit zijn lievelingscompositie. Maar aanvankelijk kon hij de wereld er niet van overtuigen.
Oorspronkelijk werd de wals voor een Weens mannenkoor geschreven. Toen het in februari 1867 werd uitgebracht, werd het dan ook maar koeltjes onthaald. Daarop herwerkte Strauss het nummer tot de versie die we vandaag kennen. En in de lente van datzelfde jaar speelde het orkest de nieuwe versie voor het eerst op de wereldtentoonstelling van Parijs.
Onmiddellijk sloeg de wals in als een bom. Iedereen wou de ‘De Blauwe Donau’. Het succes werd zelfs zo groot dat de partituren wekenlang over de persen rolden. Wekenlang konden de drukkers de vraag niet bijhouden. In de tv-special ‘Strauss vs Strauss’ belichten we dit unieke moment in de muziekgeschiedenis.
Van “Blue Danube” tot “dry river”!
Vandaag brengt Harry Coseman een vernieuwde versie van De Blauwe Donau. Met respect voor de klassieke ingrediënten bezingt hij zijn liefde voor de rivier. Het walsen van het water, de schittering in de ochtendzon, de zwoele bries op een zomeravond. En een koor dat zachtjes knipoogt op de achtergrond. Zó moet Strauss zich gevoeld hebben.
Om de clip voor deze ‘Blue Danube of Mine’ te maken, trok hij naar Los Angeles. De video werd opgenomen in de L.A. river die ook al te zien was in films als ‘Terminator’ en ‘Grease’.
No responses yet